Prolog

Noah 

lat 16

     Każdego czwartku o siedemnastej czekałem na Briana w lesie obok drzewa, przy którym mnie pocałował po raz pierwszy. Zawsze siadam na wystającym korzeniu, opieram się o pień i wspominam chwile gdy był tutaj, zaraz obok mnie; gdy byłem szczęśliwy. Tyle tygodni, a on wciąż nie przychodzi.

     Postanawiam ruszyć się z tego zajętego przez bolące wspomnienia miejsca i w myślach zaczynam pisa wiersz, aby później wstawić go na LostConnections.com, jak zawsze. Odkąd przestałem rysować, to zajmuję się właśnie tym - bezsensownymi błaganiami. On tego nie przeczyta, myślę kończąc list. Tylko się pogrążam. Błądząc w swoim świecie na dobre potykam się o coś na ziemi. Mam bardzo dużo czasu do powrotu taty z pracy, więc powoli zbliżam się do przedmiotu mojego zawahania ciała. Biorę kamień do ręki. Jest o wiele cięższy, niż normalne. Odwracam go i widzę wklęsły ślad o wielkości mojego kciuka. Przed oczami staje mi on pochylający się nad ziemią, gdy pierwszy raz wyszedłem z nim na poszukiwania. Moja ręka z prędkością światła szybuje w stronę mojego czoła. Przecież to meteoryt. Chowam go do kieszeni bluzy razem z rękoma i zaciskam na nim pięść. Mam ich już kilka w domu, znaczy myślę, że to one. Nie jestem pewien. Gdy Brian wróci dam mu je, a on sprawdzi. Jeśli wróci.

     W domu wita mnie tata z zatroskaną miną.

     - Zapomniałem o mleku. Nie mam z czym zjeść moich płatków - zaczyna, ale ja już wiem czego ode mnie oczekuje. - Dam ci pieniądze, a ty pójdziesz do sklepu po to mleko?

     - Jasne, tato - wyciągam rękę. Zaciskam pięść gdy czuję delikatne zimno. 

     Podążam dłuższymi uliczkami. Po śmierci mamy, to tato chodził na długie spacery. Ostatnio spróbowałem tej metody na stres i poskutkowało, choć nadal jest to samo, ale mniej. Zastanawiam się czy myśli o mnie? Czy czyta moje listy? Czy nadal jest na mnie zły? Czy ma kogoś? Czy tęskni?

     Kończę te rozmyślania kiedy nieuważnie wpadam na chłopaka o tych samych nieziemskich oczach.